اکسل خودرو - قسمت سوم

اسپایکر[1] به خاطر ساخت و مسابقه اولین ماشین مسابقه چهار چرخ متحرک، اسپایکر ۶۰  اسب بخاری در سال ۱۹۰۳مشهور است.   ​

بوگاتی در سال ۱۹۳۲ در مجموع سه مسابقه دهنده چهار چرخ متحرک، نوع ۵۳، را ایجاد کرد، اما این اتومبیل‌ها معروف به داشتن کنترل ضعیف بودند.

میلر[2] اولین خودروی 4WD را تولید کرد تا به ایندیاناپولیس ۵۰۰،  گلف میلر اختصاصی، راه یابد.   ​

شرکت تحقیقاتی فرگوسن یک ماشین فرمول یک موتورجلو P99  را ساخت که در سال ۱۹۶۱ با رانندگی استیرلینگ موس برنده مسابقات قهرمانی غیرجهانی شد. در ۱۹۶۸ تیم لوتوس در ایندی ۵۰۰ پیشتاز شد و سه سال بعد در مسابقات فرمول یک با لوتوس ۵۶، که هم موتورهای توربینی داشت، 4WD بود برنده شد، همچنین در سال ۱۹۶۹ لوتوس ۶۳ 4WD که موتور سه لیتری استاندارد فورد کاسورث[3] را داشت برنده شد.

ماترا[4] نیز یک MS84 مشابه را برد، و مک لارن در گرندپریکس بریتانیا وارد M9A آن‌ها شد، در همین حال سازندگان موتور فورد کاسورث نسخه خود را تولید کردند، که تست شد اما هرگز مسابقه نداد. تمام این اتومبیل‌های فرمول یک پایین‌تر از همتایان RWD خود در نظر گرفته شدند، چرا که ظهور نیروی رو به پایین آیرودینامیکی به این معنی بود که کشش کافی را می توان به شیوه‌ای سبک‌تر و از نظر مکانیکی کارآمدتر به دست آورد، و هر چند که لوتوس بارها تلاش کرد اما این ایده ادامه داده نشد.

نیسان و آئودی تمام چرخ متحرک در مسابقه جاده‌ای با Skyline GT-R در سال ۱۹۸۹ موفق بودند. این خودرو آنقدر موفق بود که در اولین سال تولید، دورهای ژاپن را قبضه کرده بود و قبل از اینکه جریمه‌های سنگین در نهایت ممنوعیت عملی خودرو دی فکتو[5] وضع شود به سمت بردهای بزرگ‌تر و چشمگیرتری در استرالیا پیش می‌رفت. جنجالی ترین آن‌ها پیروزی در مسابقه گرند پریکس ماکائو در سال ۱۹۹۰ بود که در آن خودرو از ابتدا تا انتها پیشتاز بود. تسلط آئودی در سری ترنس-ام در سال ۱۹۸۸ به حدی اندازه بحث‌برانگیز بود که منجر به جریمه سنگین در میانه فصل و تجدید نظر در قانون ممنوعیت همه ماشین‌های AWD شد. تسلط آن در سوپر تورینگ در نهایت منجر به ممنوعیت سیستم AWD توسط FIA در سال ۱۹۹۸ شد.

مقررات 24 Hours of Le Mans در سال ۲۰۱۱، ممکن است  AWD/4WDرا به مسابقات جاده‌ای برگرداند، اگرچه چنین سیستم‌هایی تنها در نمونه‌های اولیه Le Mans هیبریدی جدید مجاز هستند.‏ یک مثال، آئودی R18 e ترون کواترو ‏برنده مسابقه ۲۰۱۲ ( اولین ماشین هیبریدی 4WD برنده Le Mans)، است که یک موتور الکتریکی در اکسل جلو با موتور بنزینی در عقب دارد.

اکسل در کامیون‌های سنگین

کامیون‌های متوسط و سنگین به تازگی میل فرمان ۴×۴ را به کار گرفته‌اند. کامیون‌های متوسط ۴×۴ پس از اینکه فورد شروع به فروش کامیون‌های سوپر دیوتی فورد کرد، متداول شدند. این کامیون‌ها بخش‌های مشترک زیادی با کامیون سبک و متوسط داشتند و هزینه‌های تولید را کاهش دادند. اکسل جلو دانا ۶۰[6] در هر دو سوپر کامیون متوسط و سبک به کار رفته است. علاوه بر این، شرکت Big Three قطعات مشترکی بین شرکت‌ها داشت/دارد، که این هزینه‌ها را کاهش می‌دهد. در حال حاضر از "دانا S110[7]" برای دنده عقب، کامیون‌های متوسط فورد و رام استفاده می‌شود. همچنین دانا ۱۱۰ در جنرال موتورز s۴×۴ مورد استفاده قرار گرفت. کامیون‌های حمل و نقل رام در سال ۲۰۰۸ شروع به فروش کامیون‌های متوسط  ۴×۴ و ۴×۲ کردند. جنرال موتورز یک ۴×۴ برای مدل سال‌های ۲۰۰۵-۲۰۰۹ به فروش رساند.

بیشتر بخوانید: اکسل خودرو - قسمت چهارم

​​​​​​​​

 اکسل در تجهیزات راه‌سازی

ولوو در سال ۱۹۷۷ لودر خاکبرداری چهار چرخ متحرک  مدل ۶۴۶ را معرفی کرد. شرکت کیس در سال ۱۹۸۷ در ایالات‌متحده نیز به همین شیوه عمل کرد.

یک لودر خاکبرداری CASE با چهارچرخ متحرک

اصطلاحات فنی اکسل

در اصطلاحات مهندسی، "چهار چرخ متحرک" وسیله نقلیه‌ای با توان تحویل شده به چهار انتهای چرخ که حداقل در دو محور گسترش می‌یابند، طراحی می‌کند. عبارت "۴×۴" (‏که چهار در چهار تلفظ می‌شود)‏ برای توصیف وسایل نقلیه چهار چرخ نظامی آمریکای شمالی در اوایل دهه ۱۹۴۰ استفاده میشد،‏ که در آن عدد اول نشان‌دهنده تعداد انتهای چرخ روی یک وسیله نقلیه و عدد دوم نشان‌دهنده تعداد چرخ‌های متحرک است.

تراکتورهایی با تایرهای جفتی بر روی محور عقب و دو محور متحرک بر خلاف اینکه شش چرخ دارند به عنوان ۴×۴ در نظر گرفته می‌شوند، زیرا جفت چرخ‌های عقب به عنوان یک چرخ واحد برای اهداف کشش و طبقه‌بندی عمل می‌کنند. وسایل نقلیه ۶×۶ واقعی، که سه محور فعال دارند، بدون توجه به تعداد چرخ‌ها به صورت ۶×۶ طبقه‌بندی می‌شوند. نمونه‌هایی از این موارد با دو اکسل عقب، یک اکسل جلویی پینزمایر[8] شش چرخی است، که برای نیروهای دفاعی سراسر جهان محبوب است، و GMC CCKW ۱۰چرخی که توسط ارتش آمریکا در جنگ جهانی دوم معروف شده است.

چهار چرخه یک اصطلاح مرتبط است که برای همه وسایل‌نقلیه استفاده می‌شود و نباید با چهار چرخ متحرک اشتباه گرفته شود. "چهار" در مثال اشاره به وسیله‌نقلیه‌ای دارد که چهار چرخ دارد، نه اینکه لزوما همه آن‌ها بچرخند.   ​

انواع سیستم های اکسل

1- سیستم‌های غیر معمول

سیتروئن تولید کننده موتور فرانسوی با توجه به نیاز به یک وسیله‌نقلیه زمینی ساده و ارزان برای اکتشاف نفت در شمال آفریقا، در سال ۱۹۵۸ ساحارا[9] 2CV را توسعه داد. بر خلاف دیگر وسایل نقلیه ۴×۴، که از محفظه انتقال مرسوم برای راندن اکسل های جلو و عقب استفاده می‌کنند، ساحارا دو موتور داشت که هر کدام به طور مستقل یک اکسل جداگانه را هدایت می‌کردند و موتور عقب رو به عقب قرار داشت. دو ساسات، کلاچ‌ها و مکانیزم‌های تعویض دنده قابلیت اتصال به هم را داشتند، بنابراین دو موتور ۱۲ اسب‌بخاری (‏۹ کیلووات) ‏۴۲۵ سی‌سی (‏۲۶ اینچ مکعبی) ‏می‌توانستند با هم کار کنند، یا می‌توانستند جدا شوند و ماشین تنها توسط یکی از موتورها هدایت شود. علاوه بر باک سوخت دوقلو و باتری‌های دوقلو (‏که می توان آن‌ها را برای فعالیت تکی یا هر دو موتور تنظیم کرد)‏، افزودن دو خط متحرک به این معنی بود که آن‌ها می‌توانند آن را حتی پس از شکست‌های متعدد مکانیکی به تولید برگردانند. تنها حدود ۷۰۰ عدد از این ماشین‌ها ساخته شده‌اند و امروزه تنها ۲۷ عدد از آن‌ها وجود دارند.

BMC با یک مینی‌موک[10] دو موتوره ‏(به نام"Twini Moke") ‏در اواسط دهه ۱۹۶۰ آزمایش کرد، اما هرگز آن را به تولید نرساند. این امر مزیت طرح "بسته توان" مینی را با یک موتور عرضی و جعبه‌دنده در کارتر ایجاد کرد. یک سیستم ابتدایی ۴×۴ به سادگی می‌تواند با نصب یک موتور دوم / جعبه‌دنده در امتداد عقب، تولید شود. نمونه‌های اولیه دارای اهرم‌های جداگانه دنده و سیستم‌های کلاچ برای هر موتور بودند. نسخه‌های بعدی که توسط ارتش بریتانیا برای ارزیابی فرستاده می‌شدند، سیستم‌های مرتبط کاربرپسند بیشتری داشتند.

در سال ۱۹۶۵، A.J.M.  چادویک[11] یک سیستم 4WD به نام GB ۱۱۱۳۰۶۸ را ثبت اختراع کرد که از چرخ‌های نیم‌کره‌ای برای یک وسیله نقلیه تمام زمینی استفاده می‌کرد. بیست سال بعد، B.T.E.  وارن GB ۲۱۷۲۵۵۸ را به ثبت رساند که یک طراحی بهبود یافته از طرح چادویک بود که از مجموعه‌های دنده دیفرانسیل استفاده نمی‌کرد. چرخ‌های کروی با شرط انحراف و چرخش همزمان هر چرخ، کشش ثابتی را حفظ می‌کنند. علاوه بر این، تمام چرخ‌های متحرک فرمان‌پذیر هستند، و چون جفت شدن چرخ‌ها ضروری نیست، وسایل نقلیه با تعداد چرخ‌های فرد نیز بدون تاثیر بر یکپارچگی سیستم امکان پذیر هستند. کاهش تدریجی با تغییر دینامیکی نسبت‌های قطر موثر چرخ‌های جلو به عقب ممکن می‌شود.   ​

سوزوکی موتورز، سوزوکی اسکودو[12] نسخه پایکس پیک را در سال ۱۹۹۶ معرفی کرد. نسخه‌های قبلی سوزوکی دو موتوره بودند؛ از سال ۱۹۹۶ به بعد، موتور آن یک موتور قلوی V2 ۲ لیتری است که با یک جعبه‌دنده دستی شش سرعته جفت می‌شود.   ​

نیسان موتورز سیستمی به نام E-4WD را توسعه داده‌است که برای اتومبیل‌هایی طراحی شده که معمولا چرخ جلو متحرک هستند؛ با این حال، چرخ‌های عقب توسط موتورهای الکتریکی تغذیه می‌شوند. این سیستم در برخی از انواع نیسان کیوب و تیدا معرفی شده‌است. (‏این شبیه به سیستمی است که بر روی یک AWD هیبریدی فورد اسکیپ استفاده می‌شود.)   ​

بخش جیپ کرایسلر، خودرو مفهومی جیپ هاریکین دو موتوره ۶۷۰ اسبت بخاری (‏۵۰۰ کیلو وات) ‏را در نمایشگاه بین‌المللی اتومبیل آمریکای شمالی در سال ۲۰۰۵ در دیترویت به نمایش گذاشت. این وسیله نقلیه یک قابلیت منحصر به فرد "خزیدن مانند خرچنگ" دارد که به آن اجازه می‌دهد ۳۶۰ درجه در جای خود بچرخد. این کار با راندن چرخ‌های چپ به صورت جفتی و چرخ‌های راست به صورت جفتی انجام می‌شود. یک جعبه‌دنده مرکزی به یک طرف اجازه می‌دهد تا در جهت مخالف با طرف دیگر رانندگی کند. این وسیله همچنین Hemi V8 دوگانه دارد.

برخی از وسایل نقلیه هیبریدی مانند لکسوس RX400h، توان یک سیستم AWD را از طریق یک جفت موتور الکتریکی، یکی برای چرخ‌های جلو و یکی برای عقب فراهم می‌کنند. در مورد نسخه مدل AWD از لکسوس RX400h (و همتای آن از برند تویوتا، هیبرید هریر)‏، چرخ‌های جلو می‌توانند نیروی محرکه را مستقیما از موتور بنزینی وسایل‌نقلیه و همچنین از طریق موتورهای الکتریکی دریافت کنند، در حالی که چرخ‌های عقب فقط از موتور الکتریکی دوم نیرو می‌گیرند. انتقال قدرت خودکار توسط برد الکترونیکی داخلی بر اساس شرایط فرمان‌پذیری و نیاز مدیریت می‌شود که این سیستم را به یک سیستم تمام چرخ متحرک تبدیل می‌کند.   ​

سیستم 4RM مورد استفاده در فراری FF در سال ۲۰۱۱ از این نظر منحصر به فرد است که دارای یک گیربکس عقب با گیربکس جلوی ثانویه است که به طور مستقیم به موتور متصل است. این خودرو در درجه اول به عنوان یک وسیله نقلیه چرخ عقب متحرک عمل می‌کند. کلاچ‌های گیربکس جلویی هنگامی که چرخ‌های عقب ماشین جدا می‌شوند، درگیر می‌شوند. فرمان چرخ‌های جلو از طریق دو بسته کلاچ متغیر نامحدود که به آن‌ها اجازه لغزش داده می‌شود تا سرعت مورد نیاز جاده را تامین کنند، منتقل می‌شود. گیربکس جلویی دارای سه دنده، دو دنده رو به جلو و دنده عقب است. دو دنده جلو گیربکس جلویی با چهار دنده جلوی گیربکس عقبی مطابقت دارند. از آن در دنده‌های بالاتر استفاده نمی‌شود. ارتباط بین این جعبه‌دنده و هر چرخ جلو از طریق کلاچ‌های مستقل نوع هالدکس[13]، بدون دیفرانسیل است. به دلیل تفاوت در نسبت‌ها، کلاچ‌ها به طور مداوم می‌لغزند و تنها، حداکثر، ۲۰% از گشتاور موتور را انتقال می‌دهند.

فورد متوسط ۴×۴ واگن برقی

2- سیستم‌ها براساس نوع طراحی

دیفرانسیل مرکزی با قفل مکانیکی

• آلفارومئو ۱۶۴ Q4 ‏(کوپلینک ویسکوز مرکزی، واحد اپیسیکلیک [14]و دیفرانسیل عقب تورسن[15])
• ‏آلفا رومئو ۱۵۵ Q4 (‏واحد اپیسیکلیک مرکزی، کوپلینگ ویسکوز فرگوسن و دیفرانسیل عقب تورسن)
• AMC‏ ایگل (کوپلینگ ویسکوز مرکزی)
• آئودی کواترو، ۸۰، ۹۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ (‏قفل کردن دیفرانسیل مرکزی و عقب) - ‏تا سال ۱۹۸۷
• آئودی Q7- دو پینیون ۵۰/۵۰ با بسته کلاچ قفل شونده
• سری ۳ و ۵ بی ام دبلیو در دهه ۱۹۸۰- دیفرانسیل مرکزی سیاره‌ای با نسبت تقسیم گشتاور ۳۷-۶۳ (‏جلو- عقب)‏ و قفل ویسکوز (‏همچنین در دیفرانسیل عقب اما نه در دیفرانسیل جلو)‏
• شورولت راندد لاین[16] K فلیتساید[17]، K استپ ساید[18]، K بلیزر[19] وK ساب اربان[20] – چهار چرخ متحرک دائمی (‏۱۹۷۳ - ۱۹۷۹)‏ محفظه انتقال دو سرعته نیوپرراسس ۲۰۳، دیفرانسیل مرکزی با نسبت توزیع گشتاور ۵۰:۵۰  و قفل شوندگی. قفل دیفرانسیل خودکار ایتون[21] برای دیفرانسیل هیپوئید عقب دلخواه   ​
• فورد اسکورت[22] ‏(مدلهایRS ۲۰۰۰ 16V ۴×۴ و RS کاسورث)‌، مدلهای سیرا کاسورث، سیرا و گرانادا ۴×۴
• داج پاور واگن - چهار چرخ متحرک دائمی (‏۱۹۷۴-۱۹۷۹)‏ محفظه انتقال دو سرعتی نیوپروسس[23]، دیفرانسیل مرکزی با نسبت تقسیم گشتاور ۵۰:۵۰ و قفل.
• فورد اکسپدیشن (‏۱۹۹۷-اکنون)‏ و اکسپدیشن EL/Max (۲۰۰۷-اکنون) - چهار چرخ متحرک کنترل تراک خودکار با محفظه انتقال دو سرعتی دو محدوده‌ای بورگ‌وارنر[24] و دیفرانسیل مرکزی چند صفحه ای دارای قفل هوشمند
• فورد اکسپلورر (‏۱۹۹۵- اکنون)‏- چهار چرخ متحرک کنترل تراک خودکار با محفظه انتقال دو سرعتی دو محدوده ای بورگ‌وارنر و دیفرانسیل مرکزی چند صفحه‌ای دارای قفل هوشمند
• سری F فورد- چهار چرخ متحرک دائمی (‏۱۹۷۴ - ۱۹۷۹) محفظه انتقال دو سرعت ۲۰۳ نیوپراسس[25]،  دیفرانسیل مرکزی با نسبت تقسیم گشتاور ۵۰:۵۰ و قفل.   ​
• GMC راندد لاین[26]، کی فندرساید[27]، کی وایدساید[28]، کی جیمی[29] و کی ساب اربان[30] - چهار چرخ متحرک دائمی (۱۹۷۳-۱۹۷۹)‏ محفظه انتقال دو سرعت ۲۰۳ نیوپراسس، دیفرانسیل مرکزی سیاره‌ای با نسبت تقسیم گشتاور ۵۰:۵۰ و قفل. قفل دیفرانسیل اتوماتیک ایتون برای دیفرانسیل هیپوئید عقب دلخواه بود.
• H1 و هامویی [31]NVG 242HD AMG دیفرانسیل مرکزی باز، دیفرانسیل مرکزی قفل، خنثی، قفل محدوده پایین. همچنین دیفرانسیل تورسن۱[32] در اکسل جلو و عقب، H1 وقتی که ABS اضافه شد به تورسن 2 تغییر پیدا کرد. آلفا H1 دیفرانسیل‌های قفل شونده دلخواه به جای تورسن داشت.
• هامر[33] سیاره‌ای H2، H3 40/60 با قفل
• جیپ گرند چروکی، کامندر[34] (غیر از مدل‌های موجود روی کوادرا تراک 1)
• جیپ لیبرتی، جیپ چروکی (XJ) ، داج دورانگو (سلکت تراک)[35] – محفظه انتقال NV 242 – عقب متحرک، دیفرانسیل مرکزی باز، دیفرانسیل مرکزی قفل، خنثی، محدوده پایین
• جیپ‌های بزرگ با بورگ‌وارنر کوادرا تراک[36]: دیفرانسیل مرکزی لغزش محدود، دیفرانسیل قفل مرکزی ۵۰/۵۰. محدوده پایین می‌تواند در حالت قفل یا آزاد استفاده شود، امکان استفاده از محدوده پایین در جاده آسفالتی
• لندروور دیفندر (و سری III V8)
• لندروور دیسکاوری/ Lr3
• لندروور فریلندر
• لادا نیوا (VAZ-2121)- چهار چرخ متحرک کنترل تراک اتوماتیک با محفظه انتقال دو سرعت دو محدوده‌ای بورگ‌وارنر و دیفرانسیل چند صفحه‌ای مرکزی قفل هوشمند
• لکسوس RX300 – کوپلینگ ویسکوز در غیر اینصورت دیفرانسیل مرکزی باز
• لینکولن نویگیتور[37] (۲۰۰۶-۱۹۹۸)، کنترل تراک اتوماتیک چهار چرخ متحرک با دو سرعت محفظه انتقال دوگانه‌ی بورگ‌وارنر و دیفرانسیل مرکزی چند صفحه‌ای قفل هوشمند
• نویگیتور و نویگیتور L (۲۰۰۷- اکنون) استفاده از محفظه انتقال تکی تک سرعتی، بدون کاهش دنده
• مرسدس‌بنز یونیماگ (‏ قفل مرکز و عقب با حداکثر ۱۰ دنده کم)‏.
• مرسدس‌‌بنز کلاس G (‏ قفل مرکز و قفل‌ها در دو سمت جلو - اکسل عقب)
• ‏مرسدس‌بنز کلاس GL 4matic سیستم تمام چرخ متحرک
• میتسوبیشی پاجرو (‏که به عنوان مونترو یا شوگون نیز شناخته می‌شود)
• ‏پورشه کاین- ۶۲/۳۸ سیاره‌ای با مجموعه قفل کلاچ
• رنج‌روور کلاسیک ۱۹۹۵-۱۹۷۰ 4WD دائمی صفحه تخت LSD، قفل دستی یا دیفرانسیل مرکزی ویسکوز فرگوسن
• رنج‌روور نسل دوم. ۲۰۰۲-۱۹۹۴ 4WD دائمی دیفرانسیل مرکزی ویسکوز فرگوسن
• سوزوکی گرند ویتارا/اسکودو[38] (مدل ‏۲۰۰۵ به بعد، به جز XL-7 ) 4WD دائمی با استفاده از دیفرانسیل مرکزی لغزش محدود، 4WD آفرود با قفل و محدود پایین قابل انتخاب دیفرانسیل مرکزی محفظه انتقال مود ۴ (4h, 4h قفل، 4l n)، کنترل فرمان‌پذیری و کنترل پایداری الکترونیک
• سوبارو - گیربکس دستی با دیفرانسیل مرکزی ۵۰/۵۰ نوع ویسکوز هستند؛ مدل‌های عملکرد شامل دیفرانسیل سیاره‌ای و قفل با تنظیم کامپیوتری می‌شود؛ مدل‌های انتقال اتوماتیک یک کلاچ متغبر کنترل الکترونیکی دارند
• تویوتا لندکروزر
• تویوتا سکویا [39](چند مود)
• فولکس واگن توارگ[40]- دو پبنیون ۵۰/۵۰ با کلاچ قفل شونده

3- تورسن دیفرانسیل مرکزی

• آلفا رومئو Q4- با (تورسن T-3)
• کراس واگن و اسپورت واگن ۱۵۶
• ۱۵۹
• بررا، اسپایدر[41]
• آئودی با کواترو – مدل‌های مختلفی از تورسن، T-3 با شروع از B7 RS4 سال ۲۰۰۷
• ۸۰، ۹۰ و کوپه (تیپ ۸۹)
• ۱۰۰ و ۲۰۰
• A4، S4، RS4
• A5 و S4
• A6، S6، RS6
• A8، S8
• Q5، Q7
• بنتلی کانتیننتال GT، بنتلی کانتیننتال فلایینگ اسپر[42] (۲۰۰۵) تورسن T-2 اولیه، اکنون T-3 دارد
• لکسوس GX470، تویوتا لندکروزر پرادو ۱۲۰ تورسن T-3
• شورولت تریلبلیزر SS تورسن T-3
• رنج‌روور نسل سوم. ۲۰۰۹-۲۰۰۲
• تویوتا 4runner (فقط مدل محدود V8 و مدل محدود ۲۰۱۰ V6) تورسن T-3‌ با قفل
• تویوتا FJ کروزر (فقط مدلهای دستی) تورسن T-3 با قفل
• تویوتا هیلوکس سرف تورسن T-3 [43]با قفل
• تویوتا لندکروزر ۲۰۰/۲۰۰۸/V8 تورسن T-3 با قفل
• تویوتا سکویا[44] (فقط مدلهای ۲۰۰۵تا ۲۰۰۷)
• ماشین‌های مسافری فولکس واگن با چهار حرکت:
• فولکس واگن پاسات تورسن T-2 (مدل 5، غیر از آخرین مدل B6 با موتور عرضی)
• فولکس واگن فاتون تورسن
• T-2

4- دیفرانسیل مرکزی غیر قفل شونده

• سری ۳ بی ام دبلیو و X5 بین ۲۰۰۱ و xDrive- دیفرانسیل سیاره‌ای مرکزی با جداکننده‌ی گشتاور دائمی ۳۸-۶۲ (جلو-عقب)
• کادیلاک اسکالاد، STS AWD، SRX AWD (اولین دو نسل کلاچ ویسکوز روی دیفرانسیل مرکزی داشتند)
• کرایسلر 300C AWD
• داج رام‌چارجر ۱۹۸۱-۱۹۷۴ – NP203 جعبه انتقال 4WD دائمی
• داج مگنوم، شارژر AWD
• GMC یوکون دنالی[45]، XL دنالی، سیرا دنالی
• مرسدس 4Matic، کلاس R، و کلاس ML (توجه کنید که برخی MLها رده پایین دارند)
• پلیموث تریل داستر [46]۱۹۸۱-۱۹۷۴ – جعبه انتقال 4WD دائمی NP203
• تویوتا هایلندر
• تویوتا سینا[47] AWD (فقط ۲۰۱۰)

5- سیستم های چند کلاچی

• آکورا RL،‌ RDX (SH-AWD) شفت اکسل راست و چپ
• آکورا MDX SH-AWD و VTM4
• فورد اکسپلورر - تبدیل دائمی فورد به سیستم پرواز هوشمند 4WD (I-4WD) در سال ۲۰۱۱، اکسپلورر با سیستم مدیریت سطح (زمین) و RSC (کنترل پایداری فرمان)، کنترل پیچ، HDC (کنترل سرازیری) و HAA (کنترل سربالایی)
• هوندا ریجلین
• هوندا پایلوت
• اینفینیتی[48] FX (Attesa E-TS)
• مرسدس بنز نسل اول 4Matic (معمولا عقب متحرک، کلاچ اتوماتیک و محفظه انتقال به دلخواه با 4WD درگیر میشود)
• میتسوبیشی GTO MR/3000GT VR-4
• میتسوبیشی لنسر اوولوشن سری S-AWC
• میتسوبیشی اوتلندر GT ۲۰۱۰ S-AWC
• میتسوبیشی اوتلندر (۲۰۰۶-۲۰۰۳) کوپلینگ اکسل جلو و عقب مستقل، و دیفرانسیل مرکزی فعال
• نیسان GT-R (آتسا E-TS)
• نیسان اسکای‌لاین GT-R (آتسا[49] E-TS و آتسا E-TS-Pro) کوپلینگ اکسل جلویی، قفل دیفرانسیل عقب
• نیسان اسکای‌لاین GTS4 (آتسا E-TS)
• نیسان A31 سفیرو SE4 (آتسا E-TS)
• پورشه ۹۵۹ PSK کوپلینگ اکسل جلویی، قفل دیفرانسیل عقب
• ساب ۳-۹، ساب ۵-۹، ساب ۹-4X (ساب XWD)

6- کوپلینگ کلاچ چند صفحه ای

• آئودی A3 کواترو، آئودی S3، آئودی TT کواترو، آئودی R8 (با هالدکس ترکشن)
• بی ام دبلیو XDrive: آخرین سری ۳، آخرین سری ۵، X3، آخرین سری ایکس ۵
• شورولت ایکونوکس (GMPCA)
• کرایسلر پسیفیکا (بورگ‌وارنر ITM3e) (در مدل ۲۰۰۷)
• داج نیترو (کوادرا تراک ۱)
• داج کالیبر
• فورد: اسکیپ، فری استایل، ادج[50]، فیوژن، 500، (فری استایل، فایو هاندرد بر مبنای هالدکس ترکشن)‌(اسکیپ، بر اساس کنترل ترکشن II)
• هوندا CR-v، HR-V، المنت
• هیوندا سانتافه، هیوندا توسان، بورگ‌وارنر ITM 3e‌ کوپلینگ کلاچ چند صفحه‎ای مغناطیسی
• هیوندا وراکروز IMJ کوپلینگ کلاچ چند صفحه‎ای مغناطیسی
• اینفینیتی[51]: G35x، M35x
• جیپ کامپس (فرمان آزاد)
• جیپ گرند چروکی و SRT8 NVG 249, 247
• لندروور فریلندر 2/Lr2 (همچنین هالدکس ترکشن)
• لامبورگینی: AWD‌ متغیر سری VT‌ (ترکشن ویسکوز)
• لینکولن: MKS,MKZ
• مزدا اسپیدز۶ (یک واحد زیاد شدن توان متصل به محفظه کلاچ با دیفرانسیل عقب حساس)
• مزدا: تریبیوت. CX-7، CX-9 (بر اساس تریبیوت کنترل تراک II)
• مرکوری: میلان، مونتیگو، مارینر (مونتیگو بر اساس هالدکس ترکشن)
• میتسوبیشی اوتلندر (نسل فعلی)
• نیسان مورانو سوییچ اتوماتیک و دستی
• پورشه۹۱۱ AWD متغیر (یک نمونه بورگ‌وارنر ITM3e) – به جر سری ۹۶۴ پورشه، ۹۱۱ کاررا ۴ دیفرانسیل مرکزی سیاره‌ای ۶۹/۳۱
• پونتیاک تورنت (GMPCA)
• سوبارو مدل‌های انتقال اتوماتیک کم توان
• سوبارو لگاسی، اوتبک، ایمپرزا،‌ فارستر،‌ تریبکا مدل‌های انتقال اتوماتیک: چرخ جلو متحرک مکانیکی، کلاچ کوپل با اکسل عقب
• سوزوکی: SX4، XL7، آئریو، سوئیفت/ کلاچ بر اساس سوبارو جاستی. (کلاچ ویسکوز)
• تویوتا RAV4‌- از ۲۰۰۵ (فقط نسل سوم)
• تویوتا سینا [52]AWD‌ (فقط ۲۰۱۱ و جدیدتر)
• فولکس واگن گلف 4motion، فولکس واگن جتا 4motion، فولکس واگن تیگون 4motion، فولکس واگن پاسات (B6) 4motion (ابتدا کوپلینگ ویسکوز، سپس هالدکس ترکشن)
• ولوو: S40، S60، V50، XC70، XC90 (سیستم ویسکوز تا سال ۲۰۰۳، سپس همه بر اساس هالدکس ترکشن)

توجه: تمام موارد بالا وقتی اتصال کلاچ چند صفحه‌ای درگیر نباشد مانند مدل 2WD عمل می‌کنند (‏به استثنای مدل‌های سوبارو)، ‏و وقتی کلاچ درگیر باشد مانند4WD  موقت محدوده بالا عمل می‌کنند (‏معمولا توسط کامپیوتر اگرچه برخی امکان کنترل دستی هم دارند)‏. برخی در این دسته دارای درجات مختلفی از کنترل در توزیع گشتاور بین جلو و عقب دارند به این ترتیب که به برخی از کلاچ‌ها در یک کوپلینگ کلاچ چند صفحه‌ای اجازه درگیر شدن و لغزش در مقادیر مختلف را می‌دهند. یک مثال از سیستمی مانند این، سیستم بورگ‌وارنر i-Tran (TM) ‏است. نکته: لیست ماشین‌های مبتنی بر مکانیزم Haldex Traction از لیست وب سایت شرکت Haldex Traction: Haldex Cars تهیه شده‌است. یک نسخه از سیستم بورگ‌وارنر ITM3e در سال ۲۰۰۶ و ساخت پورشه 911TTs استفاده می‌شود. بورگ‌وارنر ITM 3e نیز در سال ۲۰۰۶ - اکنون در هیوندای سانتافه و هیوندای توسان استفاده می‌شود. در هیوندای،ITM 3e  مانند یک AWD دائمی با تقسیم گشتاور نرمال ۹۵:۵ عمل می‌کند. در شرایط بحرانی، سیستم می‌تواند در یک تقسیم ۵۰:۵۰ از طریق دکمه4Wd Lock  قفل شود.

کامیون سنگین اینترنشنال Workstar

دیفرانسیل موقت

اینها وسایل نقلیه‌ای هستند که هیچ دیفرانسیل مرکزی ندارند. از آنجایی که هیچ دیفرانسیل مرکزی برای ایجاد تفاوت سرعت بین چرخ‌های جلو و عقب در هنگام چرخش وجود ندارد، مقدار کمی لغزش تایر باید در طول پیچ رخ دهد. این مسئله وقتی بر روی سطوح لغزنده باشیم مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما وقتی بر روی سنگ‌فرش خشک حرکت می‌کنید، تایرها گیر می‌کنند، سپس مجبور به لغزش می‌شوند، سپس دوباره گیر میکنند، و به همین ترتیب تا زمانی که پیچ کامل شود. این باعث می‌شود که وسیله نقلیه احساس "پریدن" یا "گیرکردن" را بدهد. استفاده از یک سیستم 4WD موقت بر روی یک سطح سخت توصیه نمی‌شود، زیرا نهایتا باعث آسیب به پلوس می‌شود. محفظه‌های انتقال موقت، محفظه‌های استاندارد صنعتی برای کامیون ۴x۴ هستند. محفظه‌های انتقال دیگر ممکن است قوی‌تر به نظر بیایند، با این حال گاهی بخش‌های متحرک بیشتر و پیچیدگی می‌تواند، محفظه های انتقال دیگر را کم‌دوام‌تر کند.

برای اطلاع از قیمت انواع لوازم یدکی به خصوص لوازم یدکی هیوندای و یا لوازم یدکی کیا میتوانید با کارشناسان ما در بخش تماس با ما تماس حاصل فرمایید.

[1] Spyker

[2] Miller

[3] Ford Cosworth

[4] Matra

[5] De facto

[6] Dana 60

[7] Dana S 110

[8] Pinzgauer

[9] Sahara

[10] Mini moke

[11] A. J. M. Chadwick

[12] Suzuki Escudo

[13] haldex

[14] epicyclic

[15] Torsen

[16] Chevrolet Rounded-Line

[17] K Fleetside

[18] K Stepside

[19] K Blazer

[20] K Suburban

[21] Eaton

[22] Ford - Escort

[23] New Process 203

[24] BorgWarner

[25] New Process

[26] GMC Rounded-Line

[27] K Fenderside

[28] K Wideside

[29] K Jimmy

[30] K Suburban

[31] H1 & Humvee NVG 242HD AMG

[32] Torsen1

[33] Hummer

[34] Commander

[35] Dodge Durango (Select-Trac)

[36] Borg Warner QuadraTrac

[37] Lincoln Navigator

[38] Suzuki Grand Vitara/Escudo

[39] Toyota Sequoia

[40] Volkswagen Touareg

[41] Brera, Spider

[42] Bentley Continental Flying Spur

[43] Toyota Hilux Surf Torsen T-3

[44] Toyota Sequoia

[45] GMC Yukon Denali

[46] Plymouth Trail Duster

[47] Toyota Sienna

[48] Infiniti FX

[49] ATTESA

[50] Edge

[51] Infiniti

[52] Toyota Sienna